Zaman mı bizi bu kadar adam eden,
yoksa biz miyiz zamana karşı direnen?
Karar veremediğim, anlam katamaddığım;
üstüne bir de şaşkınlıkla kendimi olaylara kaptırdığım
bir kısır döngü bu!
Zaman geçiyor, biz adam oluyoruz..
Biz adam oldukça zamana karşı direniyoruz.
Peki sonra?
Sonrasında olan tek şey alışkanlık..
Bu kısır döngü bağımlılık yapıyor.
Aynı şeyler tekrarlanıp duruyor;
ve biz aynaya bakmaktan korkar oluyoruz..
Söyleyin; kaçımız aynaya baktığımızda memnun kalıyoruz;
kaçımız aynada gördüğümüzü başkalarına gösteriyoruz?
